Rozdział 12

Przeszłyśmy do mojego pokoju. Na szczęście dziewczyn nie było. To dobrze, mogłyśmy sobie spokojnie porozmawiać.

- Wierzysz mi? – spytała po krótkim tłumaczeniu.

- Może i jestem łatwowierna, ale tak. Bo po co by to pani było? I jest pani strasznie podobna do mojej mamy.

- Tak, masz rację. – uśmiechnęła się. – Może mów do mnie Iwona? – zapytała niepewnie.

- Z czasem zacznę mówić, do pani „ciociu”, ale nie wiem, jak długo utrzymamy kontakt. Przepraszam, ale ciężko jest mi żyć ze świadomością, że nagle odnajduję rodzinę.. i to tak bliską. Jak na razie, będę mówić ,,pani”, ale myślę, że z czasem się przyzwyczaję.

- Jasne. Mam pytanie… - spojrzała na mnie.

- Tak?

- Mogę cię przytulić? Tak dawno cię nie widziałam..

- Oczywiście. – uśmiechnęłam się i wstałam.

Przez kilkanaście sekund stałyśmy w objęciach.

- Jej to już 16.00? – odruchowo spojrzałam na zegarek.

- Przepraszam, że tyle czasu ci zajęłam.

- Nie szkodzi, ale musze iść na trening.

- Jasne, a ile on będzie trwał?

- Dwie godziny.

- Poczekam na ciebie i tak jeszcze idę do męża.

Przytaknęłam, wzięłam torbę i pognałam na halę.

- Oliwia? Dziesięć minut spóźnienia…

- Trenerze…

- Nie tłumacz się… 20 kółeczek.

No tak, było mówione, że za spóźnienie jest taka kara..

Eh.. od razu zaczęłam biec.

Po odbytej „karze” wzięłam piłkę i zaczęłam robić to co reszta dziewczyn, czyli rzuty karne. Następnie ćwiczyłyśmy obronę. Jutro kolejny mecz…

Tym razem we Wrocławiu z Niemkami. O 6.00 wyjeżdżamy autobusem.

Po treningu od razu skierowałam się na stołówkę, bo byłam strasznie głodna. Nie zdążyłam wejść, bo od razu się zawróciłam. Na stołówce siedziała Iwona i całowała się… z… Igłą…

To jest jej mąż?!

Nie mogłam w to uwierzyć… Igłę nawet polubiłam.. I to on jest moim wujkiem? To jest nawet trochę śmieszne.. Ale jak ja się mu na oczy pokarzę? Pewnie uważa mnie za niewychowanego bachora.. I jeszcze go zwyzywałam… Gratuluję, Oliwio.

Wróciłam się do swojego pokoju. Trudno, dziś mam głodówkę.

PERSPEKTYWA IGŁY:

Dziś przyjechała do mnie Iwona. Ucieszyłem się z tego powodu.

- Mam dla ciebie niespodziankę. – powiedziała do mnie.

- Jaką? – poruszyłem brwiami.

- Krzysiek.. – roześmiała się. – Odnalazłam siostrzenicę, tutaj w Spale….

- Naprawdę?

- Tak, zapoznam cię z nią.

Poszliśmy do jednego z pokoi. Zapukała do drzwi. Otworzyła Oliwia….

„Żyleta”?

- Cześć, widzę, że już po treningu? – uśmiechnęła się Iwona.

- Oliwia jest twoją siostrzenica? – uśmiechnąłem się na samą myśl o tym.

-  Wejdźcie… - spojrzała na mnie.. Widziałem, że jest jej głupio.

Usiedliśmy na łóżku. Przez chwilę panowała cisza..

- Mam jedno pytanie.. Jak mam się zwracać do ciebie? – skierowała wzrok na mnie.

 -Wiem, że to trochę dziwna sytuacja, uwierz mi, że nie wiedziałem, że jesteśmy rodziną… Może po prostu Igła? – powiedziałem, a ona przytaknęła.

PERSPEKTYWA OLIWI:

Po długiej rozmowie, stwierdziłam, że ta kobieta bardzo duże wie o mojej matce i o mnie. Igła prawie nic nie mówił, widocznie nie chciał się wtrącać. Była to dla mnie bardzo krępująca sytuacja.

- To z kim jutro gracie? – spytał Ignaczak.

- Z Niemkami. – odpowiedziałam, a ten się skrzywił. – Coś nie tak?

- Eee, tam. – machnął ręką. – Brzydkie są.. – zaśmiał się.

- Krzysiek! – pokiwała ze zdziwienia Iwona. – Oliwia, mam nadzieję, że będziesz miała go  na oku. – puściła mi oczku.

- Oj tak… - pokiwałam głową, a Ignaczak się roześmiał się.

- Ciekaw jestem kto tu kogo będzie pilnował… - popatrzył na mnie.

Czułam się dziwnie, w prawdzie mało pamiętam z wczorajszego wieczoru. Urywkami widzę Kurka, Zibiego. Chyba płakałam.

Po kilku minutach Ignaczakowie stwierdzili, że muszą już iść. Odprowadziłam ich kawałek, a następnie postanowiłam się dowiedzieć, czy czegoś głupiego nie odwaliłam.

Skierowałam się do pokoju Kurka. Zapukałam i nie słysząc odpowiedzi wtargnęłam do środka. Zobaczyłam Bartka i jakąś dziewczynę..

- Sorry.. – jak najszybciej opuściłam pomieszczenie.

- Nie, zostań… - przywołała mnie kobieta. – I tak już wychodziłam…

Zobaczyłam przygnębionego Kurka. Nie wyglądał najlepiej. Kobieta wyszła, a ja jeszcze raz popatrzyłam na tego całego Kurka i nie wiedziałam co mam robić…Zdecydowałam, że wyjdę, tak po prostu bez słowa.

Po drodze wpadłam na Pita.

- Cześć… - powitał mnie uśmiechem.

- Hej.

- Coś się stało? – spojrzał na mnie.

- No bo mam mały problem….

- Wczorajszy wieczór? – roześmiał się..

- Pit… Czy ty coś wiesz, czego ja mogę nie pamiętać?

- No powiedzmy… Chodź do pokoju to ci opowiem..

O NIE, JA TAM NIE WEJDĘ, NIE DO KURKA….

- Może lepiej chodźmy do mnie.

- No jak chcesz.

Po chwili byliśmy już u mnie.

- Pit, tylko nie mów…

- Spokojnie, z tego co słyszałem i widziałem to jedynie wypiłaś za dużo i Kurek cię zanosił do pokoju….

- Czyli musze pogadać z Kurkiem…

- Czyli tak..

- Dobra, dzięki.. – zamyśliłam się.

- Jutro mecz.. nie stresujesz się? – zapytał Pit.

- Czym? – roześmiałam się.  – Jeżeli jesteś pewien zwycięstwa, to nie ma czym się przejmować.. – powiedziałam pewna siebie.

- Taki to ma dobrze, ja tam zawsze się stresuję…

- Nie widać po tobie. – wzruszyłam ramionami.

- Bo dobrze się maskuję… - zaśmiał się.. – Musze już iść…

- Jasne, Jeszcze raz dzięki. – powiedziałam i po chwili weszły dziewczyny.

Zaczęłyśmy pakować torbę na mecz. Jak zwykle dziewczyny były albo podekscytowane, albo denerwowane i tak na przemian. Ja oczywiście im tłumaczyłam, ale nie dało to żadnych rezultatów.

Zeszłyśmy na stołówkę. Dziewczyny dosiadły się do chłopaków, a ja zostałam sama..

DZIĘKI!

Usiadłam do wolnego stolika i zaczęłam jeść.

Nagle dosiadł się do mnie jakiś chłopak.

PERSPEKTYWA MARTY:

- No to będzie się działo. – popatrzyłam na Oliwię..

- Dlaczego? – roześmiał się Zbyszek.

- Już Oliwia go spławi. – zaśmiała się Kaśka…

- Aż tak? – popatrzył na Oliwię Ignaczak.

- Sam zaraz zobaczysz.. – pokiwała głową Marta..

- A wy niby to skąd wiecie? – uniósł brew Winiar.

- Intuicja…Zbyt dobrze ją znam… - roześmiałyśmy się z Kaśką.

PERSPEKTYWA OLIWI:

- Cześć. Słyszałem, że trochę wczoraj zabalowałaś.. – przysiadł się do mnie jakiś Idiota.

- Wiesz, ciesz się, że jestem taka tolerancyjna i wspaniałomyślna. – spojrzałam na niego ze sztucznym uśmiechem. – Masz trzy sekundy, żeby spierdalać… - syknęłam ze złości.

- Nie denerwuj się ślicznotko…

DOBRA, MASZ PRZEJEBANE KOLEŚ.

Wstałam, wzięłam swój talerz ze spagietti, wsunęłam krzesło, odwróciłam się, udając że odchodzę do innego stolika, po czym wróciłam się i na głowie tego kolesia zrobiło się ,,gniazdo” z mojego jedzenia.

- Kurwa, co jest? – krzyknął i złapał mnie za rękę. – Tak chcesz się bawić?

- Puszczaj, jebany idoto!

- Idiotką to jesteś ty. – pchnął mnie.

Nagle ten koleś oberwał w mordę…

JESZCZE TEGO TU POTRZEBA!

 *********************************************************************************

Witajcie! Jak wam idzie w szkole? Jak samopoczucie? Dziś Piątek <3 :D Komentttujcieee ;3