Rozdział 16

- Kurwa, no, nie widzisz, że tu stoję? – odwróciłam się aby spojrzeć mu prosto w oczy.

Odwracam się, patrzę a tu zamiast twarzy, męska klata. Unoszę głowę w górę.. Kurde, ja jestem wysoka, ale on to już przesada. 

I tu nastąpiło zdziwienie. Anderson?

- Sory, ale ty też byś mogła uważać. – powiedział łamaną polszczyzną.

- To ty na mnie wlazłeś… - powiedziałam po angielsku.

W bidulu mięliśmy kursy angielskiego. Teraz przynajmniej mogę nakrzyczeć na tego obcokrajowca.

- Jakbyś nie zauważyła ja stałem w miejscu. – walnął banana na twarzy.

- Nie zauważyłam, bo szłam tyłem? – uniosłam brew i odwróciłam się, Zrobiłam dwa kroki, a następnie się zatrzymałam, bo usłyszałam jego słowa:

- Jesteś jakaś inna…

 - Szczęśliwa? – spojrzałam na niego i odeszłam.

Z daleka zobaczyłam Igłę.

- Gratuluję.  – podeszłam do niego.

- Te brava to dla mnie? – zaczął się rozglądać. – No nie trzeba. – ukłonił się a następnie zaśmiał.

- Yy.. Aha. – zrobiłam dziwna minę…

Przechodząc, zauważyłam jak Kurek gada z Andersonem. Nagle obaj spojrzeli na mnie.

Nie przejmowałam się tym, tylko przeszłam obok nich.

Usłyszałam z ust Andersona:

- Piękna, ale zadziorna.

- To do mnie? – odkręciłam się.

- Tak.

- Słuchaj no Panie Anderson, czy jak ci tam….

- Daj już spokój. – odciągnął mnie Kurek.

- Puść mnie… - syknęłam.

- Rozumiem, drzeć się o byle co na mnie, ale co Matt ci zrobił? – roześmiał się.

- Poczekaj… Aaaa wiem! Tak samo jak ty się urodził.

Dobra, ochłoń. W takim tempie to ty wywołasz Trzecią wojnę światową…

Postanowiłaś jak na razie nie szukać zaczepek, ani nie reagować na nie. Dlaczego? – pomyślałaś z drugiej strony. Może pora wybaczyć wszystkim, a przede wszystkim sobie?

Po długiej podróży autobusem znów jestem w Spale. Weszłyśmy z dziewczynami do pokoju. Poszłam się odświeżyć, a następnie ubrałam się w pidżamę : http://pizamka.pl/p1226,pizama-damska-dobranocka-4014-galaxy.html a następnie położyłam do łóżka. Jutro kolejny mecz. Walka o półfinał z Serbkami. Przejdzie tylko jedna drużyna…  Rano trening, o 13.00 mecz w hali odległej od Spały 2 km. Oczywiście nie może zabraknąć tych idiotów siatkarzy.

- Myślicie, że damy radę? – usłyszałam łamiący się głos Kaśki.

- Mam mieszane uczucia. – dodała Marta.

- Dlaczego mamy nie dać rady? – zapytałam, aby wywinąć się od odpowiedzi… Tak naprawdę to każda z nas wie, że będzie ciężko… Serbki są mistrzyniami Europy.. Będą chciały zachować tytuł…

- To silna drużyna… - usiadła na łóżku Kaśka.

- Tak jak my… A teraz spać.. – padłam na łóżko.

Wstałyśmy równo z budzikiem. Punkt 7.00. Poszłam do łazienki, przemyłam twarz zimną wodą. Spojrzałam w lustro. Miałam wory pod oczami… Nałożyłam na twarz lekki makijaż. Ubrałam się : http://allani.pl/zestaw/886146 a następnie zeszłam na śniadanie.

Po posiłku, wróciłam z powrotem po torbę treningową, a następnie od razu pognałam na halę. Najpierw rozmowa, taktyka, lekki trening, w których ostatecznie zobaczyłyśmy swoje błędy.

Godzina 12.00:

Byliśmy już na miejscu. Serbki też. Siatkarze na trybunach. Teraz zdałam sobie sprawę, że cała Polska pokłada na nas nadzieję. Z resztą każda z nas ma nadzieję.. Powinna.

Godzina 12:55:

Hymn Serbek, a potem nasz… Atmosfera była nerwowa. Podając rękę każdej przeciwniczce czułam tą złość z ich strony. To będzie trudniejsze, niż myślałam.

Pierwszy gwizdek.. 60 minut na zatrzymanie Serbii… Na zachowanie szansy występu w finałach… Na pokazanie, że Polska nie jest do dupy…

Pierwsza akcja i pierwszy foul z ich strony… Na mnie… Rzut karny. I jest bramka!

7 minuta :

Już po tych siedmiu minutach stwierdziłam, że Serbia jest zajebiście trudnym przeciwnikiem, a także, że jestem czynnie kryta. Aż dwie Serbki „ dbają ‘’ o to ,żeby piłka jak najrzadziej była w moich rękach.

Nie poddawałam się. Robiłam obiegi itd.

15 minuta:

12: 10 dla nas. Serbki poddenerwowane. Czas dla nich.

- Oliwia, ściągasz na siebie aż dwie Serbki. Masz trudniej.. Ale to było wiadome od początku. – powiedział trener.

27 minuta:

Trzy minuty do końca… jeden oddech, drugi… I bramka! Tak, Bravo Kaśka!

Serbka strzela… Piłka odbija się od poprzeczki… Łapię, biegnę co tchu w stronę bramki… Przed sobą mam dwie rywalki… Kozłuję, łapię.. Rozbieg…

Oddaję strzał… Nie celny… Czuję, że ktoś mnie mocno odepchnął… Odczułam to po swoich plecach… Jedna tak mnie odepchnęła i uderzyła w brzucho, że poleciałam na bandy reklamowe.

,,Mój wróg number one. Próg w każdej z bram

Zjawia się bardzo często tu, kiedy zostaję sam.’’

Słyszę jedynie głośny pisk publiczności, a następnie ciszę… Każdy zamarł… Przez chwilę, nie wiedziałam, co się ze mną dzieje. Dlaczego nie gram? Wstawaj! Słyszysz?

,,Nie mam pojęcia co się stało ze mną

Coś zamieniło światło w ciemność.’’

Podbiega jakiś lekarz… Znoszą mnie na noszach… Ocknęłam się… Przykładają lód do pleców. Serbka ukarana żółtą kartką i dwiema minutami. Rzut karny dla nas. Marta trafia…

25: 23 dla Serbii.

Wiedziałam już, że trener nie pozwoli mi wyjść w drugiej połowie. Moją zmienniczką jest Justyna.

Miałam podartą koszulkę. Rozciętą na plecach skórę…

Druga połowa:

Oglądałam ją z ławki… Nie szło nam najlepiej… Przegrywałyśmy 27: 24.

40 minuta:

33: 27 dla mistrzyń Europy.

- Trenerze.. Wejdę… - krzyknęłam, ale ten ręką usadził mnie na ławce.

Trudno. .. Ustałam na pozycji zmiennika.

,,Niczego mi nie zabronisz i tak zrobię to jak zechcę.’’

- Justyna! – krzyknęłam.

Spojrzała na mnie i wiedziała o co chodzi.

- Co ty robisz? – krzyknął trener, ale ja nie zwracałam na niego uwagi.

Serbki patrzą na siebie zdezorientowane, dziewczyny pytają co robię i czy na pewno dam radę.

JA KURWA NIE DAM RADY?

JA?

Biegnąc czuję ból, ale nie mogę go ukazać na zewnątrz. 

Wiecie, że na wkórwieniu gra się lepiej?

50 minuta:

Dziesięć minut…

35:30. Robiłam co mogłam.. Ale przeciwniczki miały większą przewagę. Kilka bramek nadrobionych, ale przewaga Serbek ogromna. Nie traciłam nadziei. Popatrzyłam na dziewczyny.. Widziałam.. Czuły się bezsilne.

55 minuta: O dziwo gra zaczyna nam się układać. 38: 35 dla Serbii.

Kozłuję, chcę oddać strzał, ale znów powtórka z rozrywki. Zostaję zepchnięta dość brutalnie. Serbka ukarana na dwie minuty.

Słyszę, jak kibice wygwizdują Serbię. Nawet nie umiem opisać bólu. Wstaję, trzymam się brzucho. Zginam się w połowie drogi. Ale zaraz…

Nie teraz… Nie mogę ich zostawić..

 Karny dla nas. I jest Bramka.

59 minuta:

60 sekund.

Bramka dla Serbii.. Patrzę na zegar… 30 sekund. 

36:36… Serbka fauluje Martę..

 TYLKO RZUT WOLNY ZA TAK BRUTALNE WEJŚCIE?

,,Walka do końca, ambicja - to nasza definicja.”

 **************************************************************

I jak wam się podoba? :D Komentujesz = motywujesz ;3